Πιάσε και για μένα μία καρέκλα

Το πως κατάφεραν το ζευγάρι Όλια Λαζαρίδου και Αντώνης Καφετζόπουλος να ζήσουν τόσο πολύ... κανείς δεν ξέρει. Είναι 98 χρόνων και παντρεμένοι 75 χρόνια. Κάθε βράδυ τον βάζει να της διηγηθεί την ίδια ιστορία. Και πάντα κάνει τις ίδιες ερωτήσεις και τα ίδια σχόλια. Αλλά τώρα στα βαθύτατα γεράματα τους, οι δύο γέροι θέλουν να μεταδώσουν ένα πάρα πολύ σημαντικό μήνυμα, γιατί όλη η υφήλιος περιμένει να τους ακούσει.
Ποιοι είναι; Τι θέλουν να μας πουν; Ποιοι θα είναι καλεσμένοι; Κατάφεραν πράγματι να τους καλέσουν όλους; Λένε ότι κάλεσαν πάρα πολλούς αλλά εγώ δεν τους βλέπω. Αντίθετα βλέπω πολλές άδειες "καρέκλες".
Και η φαντασία του συγγραφέα Ιονέσκο ξεκινά... ο άνδρας είναι ένας ηλικιωμένος φύλακας, σε έναν ακατοίκητο πύργο σε ένα νησί. Η γυναίκα είναι η σύζυγος του. Η γυναίκα θεωρεί ότι ο σύζυγος της είναι πολύ σπουδαίος, θα μπορούσε να είναι το λιγότερο αρχι-πρόεδρος. Εκείνος απλώς βαριέται.
Θέλουν να μας πουν τις εμπειρίες από την μακρότατη ζωή τους. Έχουν κάνει όλες τις ετοιμασίες. Η συγκέντρωση θα γίνει σε λίγα λεπτά, πρέπει να πάμε να πιάσουμε καρέκλες. Το τέλος είναι αναπάντεχο.
Η ιστορία του έργου είναι μεγάλη. Πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα από το θέατρο Τέχνης το 1961 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και σκηνικά-κοστούμια Γιάννη Μόραλη. Και στο ραδιόφωνο παρουσιάστηκε από την εκπομπή το Θέατρο της Τετάρτης το 1971.
Από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς που δεν πρέπει να χάσετε, ευτυχώς πήρε παράταση μέχρι τις 27/1/2013.